Hindernissen

Ik hoorde zo’n mooie zin eerder deze week, deze heb ik onthouden en hier ben over blijven nadenken. Sterker nog ik ben gaan visualiseren hoe het eruit ziet en wat er daarna gebeurt. Hier komt ‘ie:

“Een hindernis in het leven is om genomen te worden, en niet in je rugzak meegenomen te worden.”

Azulan

Afgelopen weekend liep ik door ons dorp en zag ik Spartan sporters in de Haltestraat een hindernis nemen. Er ontstonden lange rijen sporters ervoor. Een hindernis nemen duurt nou eenmaal langer dan gewoon doorlopen. De sporters in de rij hupsten op één plek om zich warm te houden, maar wachtten allemaal heel geduldig hun beurt af. Ze wisten dat ze binnen een paar minuten dat zware obstakel moesten bedwingen. Daarom spaarden ze hun lijf om het warm te houden en hun ademhaling in een rustig ritme te krijgen.

Na de hindernis gingen de meeste sporters hollend door, op naar de volgende hindernis. Wel met een hele mooie grijns op het gezicht. Een grijns, of glimlach of grimas, ik weet het niet goed te vatten in 1 woord. Het was in ieder geval bij iedereen een trots gezicht, voldaan, gretig op naar de volgende. Dus na de hindernis ging er een goed gevoel, een mooie ervaring in de rugzak mee. Met die ervaring in de rugzak is de volgende hindernis makkelijker. Daar stond dan ook geen file voor. Die was natuurlijk al geweest voor de eerste hobbel op dat stuk van de reis.

Wat me vooral is bijgebleven, is dit: in het leven kom je altijd hindernissen tegen. En die moet je nemen. Zeul je ze met je mee, dan kom je nauwelijks vooruit. Maar zodra je ze overwint, krijg je er een ervaring voor terug die je helpt om een volgend obstakel lichter, makkelijker of sneller te nemen.

Net zoals bij Mario, het computerspelletje, je moet OVER de paddenstoeltjes springen, dan krijg je een extra sterretje. En heb je dezelfde paddenstoeltjes al vaker genomen dan lijken ze gewoon onderdeel van het pad waar je behendig overheen hupst zonder dat het je extra tijd of energie kost. Zo is het, ook in het echt leven.

Vóór mij liggen nu een aantal hindernissen die ik moet nemen. Ik sta nog een beetje zenuwachtig in de file ervoor, maar nemen zal ik ze. Ze zijn veel te groot voor mijn rugzak en daar horen ze ook niet, en overslaan kan niet. Ik heb alleen invloed op mijn zenuwachtigheid, mijn voorbereiding en de soeplesse waarmee ik de hindernissen ga nemen. Daarna heb ik weer alle vrijheid om huppelend, slenterend, sprintend of hoe dan ook mijn pad te bewandelen. Maar wel met die extra ster in mijn rugzak.